Een quote op Instagram vat mijn gevoel angstaanjagend samen

Ik begreep vroeger nooit hoe mijn ouders het voor mekaar kregen om elke ochtend een schoon huis op te leveren.

Als student leefde ik met stoeptegels in de woonkamer. En was ik vrienden met een muis. Dat schetst denk ik wel een scherp genoeg beeld van mijn leven toen. Ik vloog naar LA voor een grote reset. Liep over hete kolen naast Tony Robbins. Knuffelde mensen die ik niet kende. Hoewel ik me behoorlijk goed voelde, at ik nog steeds mijn ontbijt in bed.

En nu? Loop ik rond in een beige pantalon en maak ik het putje van de gootsteen schoon. What happend? Terwijl ik s’avonds de broodtrommels van de kinderen klaarmaak voel ik me weemoedig worden. Weer een jaar voorbij. Ik gooi wat extra rozijnen naast hun tijgerbroodjes. Een quote op Instagram vat mijn gevoel angstaanjagend samen. 75% of the Time We Spend With Our Kids in Our Lifetime Will Be Spent By Age 12.

Cairo is nu 5 jaar. Dat is dus al een derde. Ik weet dat je daar niet constant bij stil moet staan, dat je kinderen los moet laten. Maar op dit soort oversteekmomenten, nieuwe klas/verjaardag/diploma, lijkt de tijd even haar gordijn omhoog te tillen. Ik ben er nog steeds, fluistert ze zacht. Elke dag tik ik weer een stukje verder door.

What happened? Dat zijn zij. Het ijsbad, de vitamine D +K2, de mediatie, mijn yoga. Voor hen wil ik de beste versie van mezelf zijn. En daar is geen man met een 12 weken cursus op YouTube voor nodig.