De jongens hebben nog nooit zo snel hun avondeten opgegeten

De Kinderboekenweek begint deze week. Om dat te vieren besluiten we om het favoriete kinderboek van onze jongens (Pirate Stew van Neil Gaiman) na te spelen. Verkleed als piraten eten we donuts als avondeten.

Hun ogen glimmen van ongeloof als we vertellen wat het plan is. 'Gaan we echt donuts eten voor het avondeten?' Eenmaal uit hun trance ontwaakt, rennen ze de trap op naar hun verkleedmand.

Een uur later sta ik naast Kapitein Haak en Jack Sparrow bij het metrostation. 'Ik kan het niet geloven mama.' Ik weet niet of hij het over de metro of de donuts heeft. Allebei scoren ze hoog op de geluksmeter.

De metro is ons piratenschip. De andere passagiers kijken met grote ogen op van hun telefoons. Zeker bang voor het glimmende zwaard, fluister ik. 'Arrrr' zegt Skye. Je bent je leven niet meer zeker in de metrolijn 52 richting zuid. Op het centraal station voel ik me veiliger dan ooit met mijn piratenbende om me heen. De donutwinkel is gelukkig niet ver lopen.

Binnen worden we verwelkomt door de geur van suiker en glazuur in alle kleuren van de regenboog. Onder luide Oooh's en Arrrrrr's kiezen we onze favorieten uit. De donuts smaken dromerig lekker. De jongens hebben nog nooit zo snel hun avondeten opgegeten. 'Huh waar zijn de groente?' zeg ik verbaasd. De jongens moeten lachen 'die zijn er niet, die zijn er niet!' Ik lach met ze mee en denk; die zijn er inderdaad niet. Maar weet je wat er wel is? Een overdosis serotonine.

De kinderboekenweek geeft ons de kans om in de fantasiewereld van onze kinderen te duiken. Om dingen te herinneren die we misschien zelf vergeten zijn. Zoals hoe lekker donuts zijn. Mijn God. Zo suikerfantastisch lekker. En nog belangrijker: de jongens gaan deze dag nooit meer vergeten.

Het enige wat er voor nodig was? De regels overboord gooien.