'27, 28, 29 en 30 december doen ook gewoon hun best. Ik gun hen ook een gouden randje'

Ik ben de geschiedenisboeken ingedoken om terug te gaan naar de oudste winterviering. De viering van de winter solstice, de terugkeer van het licht. Sommige mensen vieren het op de kortste dag van het jaar, andere vieren het op de eerste volle maan na de winterwending. Waarschijnlijk omdat het voor de tijd van klokken makkelijker was om zo af te spreken. “Zoenen onder de maretak bij volle maan?” is immers makkelijker dan "zoenen onder de maretak als de maan 33 procent gibbous is? (Jep, Robert ten Brink had het een stuk lastiger in die tijd.)

Yule wordt twaalf dagen gevierd. Wat betekent dat het dit jaar eindigt op mijn verjaardag, 2 januari. Ideaal, de hele vakantie gecoverd. Het bestaat uit sprankelende rituelen: het licht in huis halen met evergreen takken en warme drankjes. Verder is het een tijd van introspectie en reflectie, terugblikken op het afgelopen jaar en plannen maken voor het nieuwe jaar. Eigenlijk zijn het de goede voornemens die we er nu met een hap poedersuiker en oliebollendeeg om half twaalf op oudejaarsavond uit flappen. Verder gaat het over verbinding: praten met de oudste mensen in je familie, vragen hoe hun voorouders de feestdagen vierden. Zo kun je letterlijk tijdreizen naar een andere eeuw! 

Of je nou Kerstmis of Yule viert, het lijken me sowieso mooie elementen om te implementeren. Want daarmee is het verloren gevoel ook officieel verleden tijd. Je bent immers veel te druk met het knippen en plakken van een moodboard of met het bakken van je oma’s fameuze kersttaart. Het geeft alle dagen van de Kerstvakantie een gouden randje. En dat gun ik 26, 27,28,29 en 30 december. Zij doen immers ook gewoon hun best.

Happy Yule!