Anna Karolina #313: vrees de man

Het toestel landt en chef drukt een wapen in mijn handen. 

'Ik hoef je denk ik niet te vertellen wat je hiermee moet doen.'

'Wil je ze allebei uitgeschakeld zien? Gregor en Alejandro?'

'Ik denk dat je het antwoord daarop wel weet. Het lijkt me handiger om zo min mogelijk sporen achter te laten. De samenwerking is totaal uit de hand gelopen. Kijk naar hoeveel het heeft gekost. En dan heb ik het niet over het geld. Isabella is nooit meer de oude geworden en ook jij, jij bent van Damir niet meer te onderscheiden. Het is klaar nu. Het moet afgelopen zijn.'

'Wat heb je nou precies afgesproken met Isabella? En waarom is Nadia dan nog hier?' Ergens zit dit me allemaal niet lekker. Ik heb het rekensommetje nog niet helemaal begrepen.

'Isabella is hier voor Gregor. Het is persoonlijk. Je weet dat zij het meeste van haarzelf gegeven heeft voor deze zaak, en daardoor ook het meeste heeft verloren. Zij moet en zal degene zijn die hem uitschakelt. Wat Nadia betreft, die is ingehuurd en is hier voor Alejandro.'

'O, nee, dat scenario wordt eventjes anders.'

'Sebastiaan, haal je niks geks in je hoofd.'

Ik stop het wapen achter de broekrand op mijn rug. Ik dacht toch echt dat ik zijn slagader had geraakt toen ik hem neerschoot op het duivelse eiland, maar blijkbaar zat ik er een paar millimeter naast. Deze keer ontkomt hij niet aan mij. Het idee alleen al dat hij zich vergrepen heeft aan mijn liefde doet me walgen en happen naar lucht. Ik heb in mijn leven genoeg vrouwen gehad, van enkele heb ik ook gehouden, maar nooit dat gevoel gehad dat ik nu bij Anna heb. En dan het idee dat zo'n klootzak, zo'n beest, zich aan haar heeft vergrepen. Haar goddelijkheid heeft mogen ervaren of erger nog, het niet op waarde kon schatten en haar puur heeft geconsumeerd als een stuk vlees. 

De pijnlijke waarheid dat het niet geheel onder dwang ging wil ik niet aanzien. Hoe kan ik? Hoe kan ik het idee toelaten dat de vrouw waar ik van houd in staat is om naar een ander te kunnen verlangen? 

We landen in een gebied dat totaal uitgestorven lijkt, maar door mijn werk weet ik inmiddels dat juist de meest levenloze plekken de grootste geheimen met zich meedragen. Chef gebaart dat ik hem moet volgen, en met z'n tweeën vervolgen we te voet. Ik maak me zorgen om Anna. Zou ze al in de buurt zijn? En hoe zit het nou precies met de huurling Nadia? Mensen die betaald worden om een klus te klaren kunnen net zo makkelijk voor een hoger bedrag door de tegenpartij worden benaderd. De gevaarlijksten zijn degenen die niks te verliezen hebben. 

Ik kijk naar de rug van mijn baas en ineens blijf ik staan.

'Help me even chef? Waarom wil je eigenlijk nu pas van die zaak af? Nu we hem bijna hebben? Waarom wil je dat alle sporen worden gewist nu je bijna kan pronken met een goede afloop? We hebben genoeg bewijs tegen die twee klootzakken om ze jarenlang achter de tralies te zetten.'

Hij bevriest en even lijkt het alsof hij niet weet of hij zich überhaupt naar me om wil draaien. Mijn gedachten fladderen door mijn hoofd en ik kan er maar geen rechte lijn in trekken, maar ergens voel ik dat ik iets aangeraakt heb wat ik nooit had moeten beroeren. Langzaam en geruisloos reik ik naar het wapen achterin de band van mijn broek.

'Dat zou ik maar niet doen, jongen.'

Hij kijkt me nu recht in de ogen aan en richt zijn wapen op me. Ineens besef ik me dat juist hij alles te verliezen heeft, wanneer iedereen zo meteen samen in een ruimte is en de waarheid aan het licht zal komen. Vrees de man die de dood van zijn vrouw wil wreken.

Wordt vervolgd