Anna Karolina #307: een schot in de roos

Met al mijn kracht smijt ik het meubel door het glas dat gelukkig voor een deel aan diggelen valt. Ik herhaal mijn actie nog twee keer. Nadia doet een poging op te staan, maar valt iedere keer weer terug en kijkt me wanhopig aan.

'Ik laat je niet achter. Look at me Nadia. Trust me.'

Ze knikt en laat haar blik ineens vol ongeloof vallen op iets achter me. Met de vierde en laatste stoel in mijn hand richt ik op hetgeen zij ziet en kijk in de ogen van Isabella.

Nooit heb ik gedacht blij te zijn om haar te zien. De laatste keer was op het eerste adres waar Alejandro en ik verbleven. Wat er daarna met haar is gebeurd blijft een mysterie, maar dat ik in deze benarde situatie haar bekende blik zie doet me instant janken van opluchting.

'Kom Anna, schiet op. Er is niet veel tijd.'

Met een knuppel begint ze de scherven van het raam weg te vegen en maakt de opening zo goed als veilig om erdoorheen te klimmen.

'Zij moet mee.'

Ik probeer Nadia op te tillen.

'Weet ik. Kom, ik zorg wel voor haar.'

Isabella trekt me naar buiten en ik val voorover op het gazon. De frisse lucht slaat op mijn longen. Binnen een korte tijd heeft de rook mijn lichaam weten te infiltreren en vergiftigen met zijn dikke walm. Ik hoest het uit en ren met al mijn kracht van het huis vandaan richting de helikopter. Ik moet hier weg. Wij moeten hier weg. Het zoemende geluid klinkt hard en met betraande ogen kijk ik hoe het toestel zonder ons de lucht ingaat.

'Anna. Help me.'

De stem van Isabella komt boven het geluid van het toestel uit en ik ren haar tegemoet. Nadia hangt bewusteloos in haar armen en ik krijg flashbacks van Iris en de dag dat alle hel met Alejandro het toppunt bereikte.

'Kom, de auto staat achter.'

Ik help haar met het verzwakte lichaam van Nadia en we rennen zo snel we kunnen richting een open Jeep.

'Ik ga met jullie mee.'

De stem van Sasha doet ons bevriezen. Zowel Isabella als ik draaien onze hoofden haar kant op en laten onze dodelijke blikken op haar vallen.

'Leg haar in de wagen.'

Isabella zet Nadia op de rand van het autoportier en grijpt naar een wapen. Als een Terminator loopt ze langs me heen. Ik besluit me niet te mengen in deze vete. Dit is iets tussen politie en criminelen, en ik heb me al lang genoeg bemoeid met hun zaken.

Nadia's hoofd hangt en voorzichtig plaats ik haar op de achterbank. Ik zet haar vast met de veiligheidsgordel en ga zelf voorin op de passagiersstoel zitten. Mijn knie tikt tegen het dashboard en het kasje valt open.

Ik kan het niet uitleggen. Zonet heb ik nog mezelf toegesproken om me niet te mengen in hun zaken, maar ergens heb ik het idee dat ik op dit moment de meest onpartijdige persoon ben. Hier spelen zaken die er allemaal niet toedoen. Niemand lijkt te beseffen dat het hier om levens gaat. Om levens die al jarenlang verpest zijn. Om mensen die verwikkeld zijn in situaties waar ze uit moeten. Ik kijk naar ze allebei. Sasha met haar neergeslagen hoofd die blijkbaar van Isabella moet knielen. Isabella met haar harde blik, die ik ook als een zachte, bange vrouw heb gezien. Ze spelen allemaal een rol, maar zijn zoveel meer dan dat.

Ik houd het wapen in de lucht en schiet. Isabella draai zich om en richt op mij. Sasha valt voorover, zeker in de veronderstelling dat het een schot van Isabella was en dat ze geraakt is. Ik ben hier zo klaar mee. Zo fucking klaar mee.

Wordt vervolgd