Anna Karolina #287: het helse genot

Het zat eraan te komen, ik heb dit zelf gewild. Nu snap ik pas wat ze bedoelen met de woorden ‘be careful what you wish for’.  Zonder me aan te kijken trekt hij alle stof van mijn lijf en bewondert het met zijn hongerige ogen. 

‘Ik doe dit alleen omdat jij het ook wil. Dat snap je wel?’

Ik weet niet meer wat ik wel of niet snap. Ik ben geblokkeerd. Kan geen stap verzetten of woord uitspreken. Ik heb kortsluiting in mijn hoofd. Wat is er zonet gebeurd? Ik ben klaargekomen, dat voel ik tussen mijn benen, die maar net rechtop kunnen blijven staan en rillen van meer begeerte. Ik dacht dat alleen mannen dit konden. Seks scheiden van gevoel, maar klaarblijkelijk denkt mijn onderstel totaal andere dingen dan ik ervan zou verwachten. Het kan niet anders dan dat ik mezelf zal haten als dit alles achter de rug is. Dit overspel. Je reinste misdaad tegen de man waar ik van hou. Waarom wil ik dit dan? Waarom laat mijn lijf me geloven dat ik dit wil doen?

‘Ik ga je nu nemen. Hoor je me? Als je wil dat ik stop schreeuw om hulp, nu, maar ik hou mezelf niet meer. Dit heb jij aangericht. Dit doe jij met mij.’

Ik verzacht. Er daalt rust in mijn lijf. Hij ziet het, tilt me op en legt me op het bed. Zonder woorden kleedt hij zich uit en gaat naast me liggen. Het is bijna een mechanische daad. Alsof het lot dit heeft bepaald en wij er verder niks over te zeggen hebben. Op een hele zieke manier voelt het bijna liefdevol en vertrouwd. Hij is groot, immens groot. Het duurt dan ook even voordat hij bij me binnen weet te dringen. Hij vult me en ik ontvang hem. Ik voel geen emotie, geen pijn, geen spijt. Het is wat het is en ik laat het gebeuren. Mijn onderlijf doet wat het dient te doen en voorziet ons van het benodigde glijmiddel. Na een tijdje voelt het lekker en ik zou bijna durven zeggen dat ik geniet. Ik hou mijn genot echter voor mezelf. Ik wil niet dat hij het ziet of hoort. Hij gaat steeds dieper en dieper en ik open mijn benen steeds verder en verder voor hem. Hij draait me op mijn zij en grijpt me vast bij mijn linkerbovenbeen. Ik hoor aan zijn gehijg dat hij krijgt wat hij wil. Hij duwt  zich bij me naar binnen en raakt mijn gevoelige plekje. Ik ga voor de derde keer klaarkomen met deze bruut en ik doe er niks aan. Klaarblijkelijk geniet mijn lijf hiervan en ik geef eraan toe. 

‘Ik weet dat je wil dat dit stopt, maar ik ben nog lang niet klaar met jou. We moeten je even een beetje inwerken, maar ik denk dat we nog vele mooie momenten samen gaan beleven, schoonheid.’

Ik zou verwachten dat ik ga huilen, wat me in het verleden altijd o zo gemakkelijk afgaat, maar ik voel geen enkele emotie. Ik ben mezelf volledig kwijt en weet niet eens of ik dat erg vind. Het lijkt alsof mijn lijf me beschermt en alle gevoel uitgeschakeld heeft, zodat er ook geen pijn kan plaatsvinden. Misschien is dit wat ze noemen de overlevingsmodus van je lichaam en ben ik mezelf onbewust aan het beschermen tegen alles wat me hier overkomt. Alleen, ik voel me geen slachtoffer, ik voel me eerder de slechterik. Ik heb dit gewild en zo geschiedde. Hoe kan ik hem nog in de ogen kijken en hem aanvallen om zijn daad? Alleen tegen de buitenwereld zal ik het narratief kunnen omdraaien en zeggen dat het tegen mijn zin in gebeurde, maar diep van binnen weet ik beter en voel ik mijn ziel in elkaar krimpen van schaamte.

Wordt vervolgd.