Anna Karolina #285: een gouden kooi

Ik weet nu hoe de vrouwen van Blauwbaard zich moeten hebben gevoeld toen ze bij hem introkken. Het huis is niet normaal zo prachtig, gebouwd op een afgelegen immense rots pal in de zee. De helikopter landt en nu pas besef ik dat ik in mijn eentje hier nooit weg ga komen. Zwemmen is geen optie, als ik naar de woeste golven kijk, verdrink ik waarschijnlijk al na tien meter. En ik kan me niet heugen een vliegbrevet op zak te hebben. 

‘Ik zie aan je blik dat je je zorgen maakt. Niet doen. Rustig maar. Nu we eindelijk alleen zijn is er geen ruis en kunnen we doen wat we willen.’

Ik bijt op mijn lip van de zenuwen. Laat dat nou precies zijn waar ik bang voor ben, dat we doen wat we willen. Wat ik wil. De schreeuwende honger in mijn onderbuik is niet te stoppen. Het kan niet anders dan dat ik ziek ben in mijn hoofd. Deze man is een gevaarlijke maniak en ik wil niks liever dan hem voelen. Hij heeft iets in mijn drankje gedaan of zo, het kan niet anders. Het kan niet dat dit vanuit mijn eigen verlangen komt. Ik wil het gewoonweg niet geloven.

Hij geeft me zijn hand en ik neem die aan. Het is alsof ik een rots vastgrijp; zo hard en gespierd. Samen lopen we een aantal trappen op en komen dan uiteindelijk aan bij een grote houten deur. Het lijkt wel een heus kasteel dit. Ik buig mijn hoofd helemaal naar achteren om de top van het immense gebouw te kunnen zien.

‘Meneer, mevrouw, welkom terug.’

Een oudere man met een zachte uitstraling knikt naar ons en buigt. Ik voel opluchting. We zijn niet alleen. Het is nu noodzaak om zo snel mogelijk vriendelijk te worden met het personeel. Gezien de omvang van het architectonisch kunstwerk moeten hier minstens tien mensen werken, willen ze alles in orde kunnen houden. 

‘William. Wil je ervoor zorgen dat Iris gauw zich op kan frissen en we een hapje kunnen eten? Het was een lange dag en ik rammel van de honger.’

‘Uitstekend, meneer.’

Met grote ogen kijk ik de man aan. Kijk naar me, alsjeblieft, zie dat ik Iris niet ben. 

‘Welkom, mevrouw. We hebben u gemist. Alles staat klaar in uw kamer. Nadia brengt u erheen.’

Het wordt alsmaar gekker en gekker. Net nog waren we aan het vasteland en had ik in ieder geval de oudere dame die doorhad dat ik niet Iris was.  Hier lijkt niemand zijn woorden in twijfel te trekken en vertrouwt blind op hem. 

Ik loop achter een jongedame aan die net begin twintig aantikt. 

‘I am very happy you are back, madam.’

 ‘I am not madam.’

‘Of course you are not.’

Ik grijp haar bij haar elleboog en ze struikelt een paar traptreden naar beneden. 

‘So you know.’

‘Madam, everybody knows. There is no other way.’

Wat is dit voor toneelspel? Niet weer. En niet hier. 

Midden op het water of niet, ik moet hier weg en dat kan alleen met hem. Dus ik moet het voor elkaar zien te krijgen dat hij me vertrouwt. Me gelooft. En me alles wil geven wat ik wil. Alles zal doen wat ik wil. Dat kan alleen als ik hem alles zal geven wat hij wilt. En ik weet inmiddels al aardig wat dat is.

Het is vandaag al bijna gebeurd. Hoe vreselijk ik het ook vind dat ik dit gevoel heb, ik kan er niet omheen. Het is alleen maar seks. Als seks met dat beest me hier vrij kan krijgen en ervoor zorgt dat ik weer in de armen van Sebastiaan kan kruipen, so be it. Niet alle seks hoeft samen te gaan met gevoel of liefde, en soms, heel soms, kan je daar juist het meeste van genieten. Het kriebelt onstuimig in mijn onderbuik.

‘Your room, milady.’

Ik duw de klink naar beneden en mijn mond valt open. Het is hier prachtig. Het lijkt wel een paleis. Langzaam zet ik mijn ene voet voor de andere en loop in de richting van een grote spiegel. Ik ben veranderd, bereid om alle tegenstand op te geven. Als dat is wat nodig is, ga ik het ook doen. Vanavond nog. Ik heb geen tijd te verliezen.

Wordt vervolgd.