Anna Karolina #284: een nieuw leven

Ik ben bang voor Alejandro, bang voor wat gaat komen, bang dat ik Sebastiaan misschien nooit meer zal zien, maar vooral bang voor mijn eigen gevoel. Hoe kan ik mezelf nog steeds niet kennen en versteld staan van mijn reactie?

Ik zit in de auto naast het brute beest, een moordenaar, een gevoelloze zak, en toch voel ik een kriebel in mijn onderbuik bij het idee dat ik nu de zijne ben en hij alles met me mag doen. Alsof zijn macht me een vrijbrief geeft om me over te geven aan zijn grillen. Ik voel me aangetrokken tot hem, en ook al klinkt het ziek, het is gewoonweg wat ik voel en daardoor waar. Het is duidelijk lust, maar hoe schakel je dat uit?

'Waar breng je me naartoe?'

'Naar je nieuwe huis. Ons huis. Je bent geen gijzelaar. Je bent nu van mij. Mijn vrouw. Iedereen zal je als zodanig behandelen, wees maar niet bang. De meesten zullen niet eens het verschil zien.'

'Maar je hebt je eigen vrouw…'

'Het is iets tussen mij en haar. Vanaf nu wil ik het er ook niet meer over hebben.'

Een paar rode stipjes bloed liggen te drogen als sproeten op zijn gelaat. Deze man is niet van deze wereld. Hij is de realiteit volkomen kwijt. Hij leeft zijn eigen verhaal en denkt iedereen naar zijn hand te kunnen zetten, wat hem tot aan nu waarschijnlijk aardig is gelukt.

'Waarom wil je me bij je hebben? Ik heb geen waarde voor jou. Laat me alsjeblieft gaan.'

'Stil. Ga maar slapen. We rijden de hele nacht door.'

Zijn zware stem doet mijn ingewanden trillen en ik maak mezelf klein. Hij blijft strak voor zich uitkijken en grijpt met zijn rechterarm naar achteren om een kleed te pakken en deze over me heen te draperen. Het heeft geen zin om weerstand te bieden tegen deze man en ergens heb ik daar ook totaal geen energie voor. Het duurt dan ook niet lang of ik zak weg. Pas uren later word ik wakker als ik voel dat de wagen stopt. Een fel licht schijnt op ons en ik knijp mijn ogen toe.

'Welkom baas. Alles staat klaar.'

Een jongen in een overall steekt zijn duim omhoog en wijst naar een helikopter een paar meter verderop. Hoe lang hebben we wel niet gereden en waar brengt ie ons naartoe? Alejandro loopt naar mijn portiek en doet deze galant open.

'Kom. Geloof me, het komt allemaal goed. Ik zorg ervoor dat je niks tekort komt.'

Hij steekt zijn klauw naar me uit en ik steun erop bij het uitstappen. Even scan ik de omgeving, maar al snel wordt het duidelijk dat hard wegrennen geen zin heeft. Tientallen mannen, allemaal in donkergrijze overals, staan verspreid over het asfalt met wapens in hun handen. Het lijkt wel een militaire actie. Ik voel me een schuchter klein meisje dat voor het eerst door de gangen van haar nieuwe school loopt. Totale onwetendheid, angst, afwachting en vooral de overtuiging om mezelf kalm en klein te houden, zodat ik niet opval en niemand me iets doet.

Alejandro neemt plaats in de cockpit.

'Ga jij zelf vliegen?'

'Nogmaals, maak je geen zorgen. Ik zorg nu voor jou. En ik weet hoe dat ding werkt. Pottenkijkers hebben we genoeg gehad. Ik duld niemand in mijn huis, dus het zijn nu alleen jij en ik.'

Hij omvat mijn hand en ik zou zweren dat hij het vol genegenheid doet, wat me totaal van mijn à propos brengt.

'Het is een klein uurtje vliegen. Je zult houden van het huis. Wacht maar. Als je er eenmaal woont wil je nooit meer weg.'

Wordt vervolgd.