Anna Karolina #276: 'Hier is echt iets lugubers aan de hand'

Het liefste had ik haar geslagen met mijn vlakke hand en met mijn nagels bloedlijnen over haar gezicht getrokken, voor al het leed dat ze me, met haar smerige woorden, aandoet. Maar de situatie is al zo benepen voor haar, dat het bijna wreed voelt om nog tegen haar in te gaan. Haar leven is in handen van Alejandro, en ik heb geen idee of mijn plan gaat lukken.

De sleutel, die de oude dame in het sleutelgat duwt, knarst alsof het met tegenzin de ruimte voor ons wil openen. Een paar tellen later staan we met z'n drieën in het vertrek en de stilte is om te snijden. Een schilderij aan de muur doet mijn hart een tel overslaan en ik klem mezelf vast aan het deurkozijn om niet mijn balans te verliezen.

'Dit is onmogelijk. Ik…'

Ik kijk naar mijn eigen gezicht. Mijn spiegelbeeld, ook al is het niet een spiegel waar ik naar kijk. Haar blik is verontrustend en duister. Zo heb ik mezelf nooit gezien, maar verder lijk ik er sprekend op. Ze draagt een uitgesneden zwart satijnen jurk en smaragdgroene oorbellen bungelen aan haar bevallige oren. De kunstenaar heeft haar zo levendig weten te schilderen, dat het bijna lijkt alsof ze daadwerkelijk op ons neerkijkt met een smeulende, afkeurende glimlach. Dit moet Iris zijn, dat kan niet anders. Dit is zijn vrouw en ik haar duidelijke dubbelganger.

'We moeten hier weg. Please help us.'

Ik grijp de handen van de oudere dame, die zowat onder het schilderij staat nu, maar ze lijkt bevangen door een spook en er verschijnt een flauw glimlachje op haar gezicht.

'Hier is echt iets lugubers aan de hand. Isabella, kom, we moeten weg.'

Ik steek mijn arm uit naar haar verkrampte lijf. Isabella kijkt me hoofdschuddend aan en slaat haar hand voor haar mond. Alle twee de vrouwen lijken totaal niet in staat om maar één enkele beweging te maken en met kleine stappen begeef ik me achteruit, met mijn blik op de afbeelding gefixeerd, richting de deuropening. Mijn ogen blijven gebrand op haar, op Iris. Het lijkt wel een grote misselijke grap. Nog even volhouden Anna, nog een paar stappen en dan zo hard als je kan wegrennen. Niet achterom kijken. Wegwezen hier.

'Kom je mee, liefste. Ik heb hier al veel te lang op gewacht.'

Ik bevries bij het horen van zijn lage stem. Versteend blijf ik in de deuropening staan met mijn rug naar hem toe. Zijn hete adem blaast tegen mijn nekharen en zijn lijf botst zachtjes, bijna expres tergend, tegen de mijne. Ik voel zijn harde knobbel net op de hoogte van mijn onderrug en besef nu pas hoe ondoordacht mijn plan wel niet is.

'Laat die twee maar hier. Ze redden zich wel. Maar ik heb jou nodig voor wat ik wil doen nu.'

Ik kan geen woord uitbrengen. Alsof mijn ziel opgelost is in de lucht, en hij alles met mijn lichaam kan doen, wat hij maar wil. Ik heb totaal geen idee meer van wie ik ben en wat ik aan het doen ben. Mijn brein heeft zich losgemaakt van mijn fysieke ik. Zonder enige vorm van tegenstribbeling laat ik me meevoeren de gang door, naar zijn, onze slaapkamer.

De deur gaat open. De koude lucht slaat tegen mijn longen.

'Heb je het koud allerliefste?'

Ik knik. Des te meer tijd ik kan winnen, des te groter de kans dat ik hier heelhuids vanaf kom, ook al lijkt me die uitkomst aardig vergezocht.

Hij hurkt neer bij de open haard, die een prominente rol heeft in het prachtige vertrek, en steekt het aan. Zijn opgerolde mouwen tonen zijn gespierde onderarmen. De man is zo goed als totaal bedekt onder de tattoos. Het kunstwerk begint bij zijn polsen en loopt door tot aan zijn hals.

Ik wil het niet, maar een onrustig gevoel maakt zich van me meester. Het idee aan zijn grote, harde, sterke lijf tegen de mijne geeft me te veel prikkels. Ik moet mijn kop erbij houden, maar iets aan hem doet me verlangen naar datgene, wat nu absoluut ondenkbaar is.

Wordt vervolgd.