Anna Karolina #274: Iris en Damir tussen vier muren

Haar ogen spuwen haat. Ik voel me radeloos en vooral sprakeloos. Ik staar naar haar volle, trillende lippen en kan aan niks anders denken dan aan mijn Anna. Ik mis haar zo. Ik mis haar alles. Vooral haar warmte en zachtheid om me heen, die me het veilige gevoel geven, dat alles goed is en niks ons kan raken. Voor het eerst in mijn leven voelde ik me veilig. Bij haar. Vóór Anna maakte het me niet uit wat er met me zou gebeuren. Ik had niks te verliezen. Maar nu. Nu alles.

'Rustig. Je mag zo je woede op hem botvieren. Maar eerst heb ik nog wat vragen.'

Gregor aait haar over haar haren en ik zie dat dat haar alleen nog maar woester maakt. Ik bijt op mijn lip, maar kan me niet meer inhouden.

'Waarom zit ik vast? Ik heb je verdomme gegeven wat je wilde. Je hebt je woord gegeven. Je zou ons…'

Een harde vuist land op mijn wang en ik proef de smaak van vers bloed.

'Hou je kop jongen. Je denkt toch niet dat je zaken kan doen met mij, of wel? Smerig uitschot. Je hebt me verlinkt. Ik vertrouwde jou. Ik behandelde je als mijn eigen zoon. Als familie. Jij bent het laagste van het laagste. En ik weet maar al te goed wat jij met Sasha uitgespookt hebt. Je snode plan om via haar mij te krijgen is je weliswaar de eerste keer gelukt, maar nu kan je de vruchten plukken van je domme acties. Dacht je nou echt dat hier je als overwinnaar uit zou komen?'

'Okay, okay, ik ben een rat. Een fucking undercover agent. Kerels als jij maken deze wereld tot een oneindige verwoestende chaos.'

Ik richt mijn ogen nu op haar.

'Net als jouw man, die ploert van een Alejandro. Iris, alsjeblieft, luister naar me, je kan weg van dit alles. Ik kan je helpen.'

Mijn andere wang wordt nu geraakt. Mijn gedachten voelen als gruis in mijn hoofd. Alsof hij met zijn klappen al mijn redeneringen door elkaar heen heeft weten te husselen. Er moet een manier zijn om haar ervan te overtuigen dat ze getrouwd is met een monster. Het kan niet zo zijn dat ze gelukkig is met haar bestaan als gangsterlief.

'Iris, luister naar me. Hij heeft mijn vrouw. Hij heeft haar. En hem kennende heeft ie haar zichzelf toegeëigend. Ik moet haar redden. Je moet me helpen. Ze lijkt op jou. Hoor me aan. Hij denkt dat ze jou is.'

Gregor schopt nu tegen de stoel aan en ik val op de grond.

'Ha ha, man houd toch je zielige kop. Zie je dan niet dat je geen kant op kan? Geloof je in sprookjes of zo? Zie jij ze, de kleine kaboutertjes die zo meteen je handen los maken en je als vrij man hier weg laten lopen? Ha ha ha, je hebt humor, dat geef ik je wel mee.'

Ik spuw het bloed uit mijn mond en hoest hard. Geen idee wie ze erop hebben gezet om me aan de stoel vast te knopen, maar door mijn ijlen en de onverwachte val, heb ik de tijd gehad om mezelf ietwat los te wrikken. Normaliter gebruiken ze de wurgstreek, maar ik heb geluk. Eerst dacht ik dat het niet de moeite was, maar gelukkig deed ik uit pure wanhoop toch een poging. Nu komt het erop aan om het juiste moment te kiezen om toe te slaan.

Gregor loopt naar de stoel van Iris en trekt zijn mes.

'Doe haar niks. Laat haar met rust.'

'Maak je geen zorgen knul, zij is me meer lief dan jij. Jouw tijd is gekomen gast, jij kan niks meer betekenen voor mij.'

Hij snijdt het touw los, dat om haar voeten gebonden zit, en vervolgt met het touw om haar polsen.

'Hier meisje, deze laat ik hier voor het gemak maar even liggen. Doe ermee wat je wil.'

Hij stapt naar achteren en legt zijn stiletto op de grond achter ons. Ik hoor Iris zwaar hijgen. Ze blijft echter bewegingsloos op de stoel zitten en voor haar uitstaren.

Op het moment dat de deur achter hen dichtvalt, veert ze op en knielt neer bij het mes. En precies dan stroop ik de touwen af en sta ik klaar voor de aanval pal tegenover haar.

Haar mooie gezicht kijkt me onderzoekend aan. Het mes in haar rechterhand geeft haar een dreiging die mij vreemd genoeg prikkelt.

'Wie ben jij?'

'Dat kan ik beter aan jou vragen. Welke vrouw trouwt er vrijwillig met het grootste monster van Mexico?'

Wordt vervolgd.