Anna Karolina #266: een onverwachte wending

In stilte worden er borden vol heerlijks geserveerd door de oudere dame, die haar ogen maar niet van me af kan houden. Ik krijg er koude rillingen van, maar het eten leidt mijn aandacht af en ik snuif de geuren verheerlijkt op.

'Eet.'

Hij gebied het me en normaal gesproken zou ik hem verbaasd aangekeken hebben, maar de behoefte aan voedingstoffen is groter, en als een uitgehongerd dier, stort ik me op al het overheerlijke eten voor me.

'Rustig. Kauw. Zo meteen krijg je last van je maag.'

Mijn wangen staan gespannen van al het voer en ik kijk hem bozig aan. Hij mag van geluk spreken dat ik mijn mond vol heb, anders had ik hem de huid vol gescholden. Toch luister ik naar hem en begin ietwat rustiger te kauwen. Het smaakt heerlijk en gulzig blijf ik de happen tot me nemen. Na een paar minuten en een bijna volle maag bemerk ik pas dat hij nog geen hap van het eten heeft genomen en doods voor zich uitstaart.

'Heb je geen honger?'

'Ik heb wat anders op het menu staan.'

Zijn blik is weer van het sluwe soort.

'Je praat in code. Zeg nou gewoon wat er is.'

'Zo zo, je hebt klaarblijkelijk je krachten weer een beetje terug. Ik heb je gemist.'

'Ehm, ik was hier.'

'Stil Iris. Je doet raar. Als je klaar bent met eten neem ik je mee.'

Een koude ketting wordt strak om mijn hart getrokken. Hij is weer in een vreemd soort trance, zoals eerder op de dag, en is er nog steeds van overtuigd dat ik zijn vrouw ben. Zijn verloren vrouw, gestorven vrouw, geen idee. In ieder geval is alles aan dit fucking eng en vooral erg onvoorspelbaar. Hoe kan Sebastiaan me met hem mee laten gaan? Ik moet geloven dat hij echt niet meer weet wie ik ben, want als hij maar een greintje van dit had meegekregen had ie me nooit in de armen van deze psycho gegooid. Ik kan nu alleen op mezelf vertrouwen. Mezelf en niemand anders.

'We krijgen trouwens zo nog bezoek. Ik hoop niet dat je dat erg vindt.'

Ik leg mijn bestek neer en kijk onafgebroken naar het mes.

'Bezoek?'

'Ze kan niet wachten om je weer te zien.'

'Ze?'

Ik hoor wat gepraat op de gang en mijn hart zit zowat in mijn keel. Hij had gelijk, ik heb te snel gegeten en ik voel hoe mijn maag zich omdraait door de spanning.

'Ik moet me even excuseren. Sorry, ik voel me niet lekker.'

'Ik loop met je mee.'

'Nee, alsjeblieft, ik voel me echt niet lekker en ik wil niet dat je me zo ziet. Toe, schat.'

Ik gooi het woord erachteraan in de hoop dat ik hem daarmee kan doen geloven dat ik ben wie hij denkt dat ik ben en dat ik nooit dit huis zou willen ontvluchten.

'Vooruit, maar kom snel terug. Ze kan niet wachten om je weer te zien. Net als ik is ze zo dankbaar dat je weer terug bent.'

Ik knik en ren de kamer uit. Op de gang zie ik een vrouw onze oudere huishulp omhelzen. Ze staat met de rug naar me toe, maar ik herken haar, het kan niet waar zijn... hoe is dit mogelijk? Haar donkere haren vallen als een waterval over haar ranke schouders. Ze draait haar hoofd een kwartslag om en ik knipper met mijn ogen om er zeker van te zijn dat ik geen spoken zie.

Ze was dood. Ik heb haar met eigen ogen zien liggen. En ineens herinner ik me dat ze verdwenen was en dat we haar daarna niet meer hebben gezien, laat staan gezocht. Door alle chaos, heeft haar naam mijn hoofd verlaten. Mijn lippen gaan door het heftige trillen uit elkaar en op het moment dat ze zich omdraait en met haar open armen glimlachend mijn kant op loopt, prevel ik haar naam: Isabella.

Wordt vervolgd.