Anna Karolina #264: De nachtmerrie is begonnen

Ik vraag me ten zeerste af of Sebastiaan enig idee heeft aan wie hij me overgedragen heeft. Ik geloof er niks van dat hij me zomaar mee zou laten gaan met zo'n psycho. Of, het is echt waar dat hij zich mij volkomen niet herinnert en het hem niks uitmaakt of ik in de handen val van zo'n doorgedraaide gek.

De tranen biggelen over mijn wangen. Het is dus echt zo. De man waar ik van hou weet niet eens wie ik ben en is nu met een ander. Een fucking escort. Een vrouw die zich vrijwillig in de handen van criminelen heeft laten duwen en die nu, via haar slinkse wegen, mijn liefde voor zich heeft weten te winnen. Hoe kan hij haar niet doorzien? Hoe kan hij zo blind zijn voor alles wat zich vlak voor zijn ogen afspeelt? En al herinnert hij zich niet alles, je voelt toch aan dit hele gedoe dat er niks aan klopt. Wie ben ik dan? Wat heeft ze hem in hemelsnaam over me verteld?

Ik leg mijn hand op het hoopje kleding dat op het bed gelegd is, en voel dat het zijdezacht is. Ik trek aan een dun bandje en er verschijnt een prachtige zijden jurk in een robijnrode kleur. Het voelt volkomen misplaatst in deze situatie.

Ik kan niet meer nadenken, mijn gedachten zijn uitgeschakeld. Ontsnappen lijkt onbegonnen werk. Ik ben gevangen genomen in een ruimte zonder ramen, met als enige opening de deur, die waarschijnlijk wordt bewaakt en muurvast op slot zit. Ik sluip op mijn blote voeten richting een aangrenzend vertrek en zie een badkuip die, net als de jurk, niet op z'n plaats lijkt in deze gevangenis.

De ruimte is donkergrijs, maar de kuip spierwit met gouden poten. Op het moment dat ik dichterbij kom zie ik dat het reeds gevuld is met water en verleidelijk rijzend badschuim. Ik reik naar het water en voel het kalmerend effect ervan op mijn huid. Als vanzelf laat ik mijn lichaam erin glijden en sluit mijn ogen.

De harde kus van zonet heeft zijn sporen nagelaten op mijn lippen. Nog voel ik de kracht ervan drukken op mijn mond. Hij is de meester van dit huis, dat is wel duidelijk, dus, als ik het goed heb is dit niet een of andere schuilplek, maar is dit zijn huis. Maar, maar wie metselt in hemelsnaam zijn ramen dicht?

En zijn vrouw. Is ze overleden of heeft ze hem verlaten? En hoe kan de oudere dame nou denken dat ik haar ben, Iris, zijn vrouw? Er klopt hier zoveel niet aan, dat het draait in mijn hoofd. Ik haal diep adem en laat mezelf helemaal kopje onder zakken in het water. Al het geluid verstomd. Het voelt fijn. Veilig. Warm. Even volledig weg. Gekeerd in mezelf. En dan ineens voel ik klauwen zich vastklemmen op mijn schouders en word ik als een licht veertje uit het water getild.

'Laat me los. Hou op. Laat me los.'

Ik schreeuw het uit en voel hoe zijn sterke armen me angstvallig grijpen. Mijn naaktheid wordt versterkt door zijn ruwe kleding. Zijn denim schuurt tegen mijn dijbeen en mijn tepels schaven langs zijn behaarde borst.

'Je mag me niet weer alleen laten. Alsjeblieft, blijf leven. Voor mij, voor ons.'

Hij drukt me zo hard tegen zich aan dat alle adem uit mijn longen wordt geperst. Mijn natheid doet aan als een soort van wedergeboorte en ik voel me net een pasgeboren foetus dat tegen zijn borst aan ligt. Er zit maar een ding op. Ik moet dit doen. Dit is mijn enige redding.

'Ik ga niet bij je weg. Ik, ik zal nooit bij je weg gaan. Er is niks aan de hand. Ik kom zo bij je. Negen uur toch?'

Voorzichtig druk ik een kleine kus op zijn wang en strijk een losgeraakte haarstreng uit zijn gezicht. Argwanend kijkt hij me nu, van onder zijn donkere wenkbrauwen, aan.

Fuck, als ik niet in zo'n penibele situatie zou zitten zou ik hem gruwelijk aantrekkelijk vinden. Maar hij is volkomen onberekenbaar, eng, gevaarlijk, sterk en onderdeel van een vreselijk moordlustig bolwerk. Hij is echter de enige pion in dit spel, die een zwak voor me heeft, en wie ik in zoverre moet zien te manipuleren, dat ie zich tegen de anderen keert. En met de anderen bedoel ik Sasha en inmiddels ook Sebastiaan.

Wordt vervolgd.