Anna Karolina #254: 'Over mijn lijk dat je er met mijn man vandoor gaat'

Ze strijkt met haar bebloede handen over mijn kop.

'Het staat je goed. Al mis ik je wilde haren wel.'

Een klein lachje verschijnt op haar gezicht.

'Help me hier weg te komen.'

Ze knikt en trekt mijn kleding recht. Mijn lid stopt ze terug in mijn broek alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, en knielt neer om mijn schoenen vast te strikken.

'Het vliegtuig wacht op ons. Mijn auto staat voor. Ik help je in de wagen. Het enige wat jij moet doen is iedereen hier ervan overtuigen dat ze ons laten gaan. De dokter zal je hier willen houden. En Anna zal je nooit uit vrije wil laten gaan.'

Mijn hart verstijft.

'Anna? Is dat haar naam?'

Sasha kijkt weg.

'Sash, is dat haar naam? De naam van de vrouw op de gang. Anna?'

Zonder aanleiding beginnen mijn ogen te tranen, maar ik herinner me niks. Alleen de klank van de naam heeft een duidelijke uitwerking op me, maar wat de naam verder inhoudt, dat komt maar niet boven drijven. Ik neem haar handen nu dwingend in de mijne en steun op het bed.

'Jij weet wie ze is. Sasha, ik zie aan je dat je dingen voor me achterhoudt. Vertel het me. Vertel me wie ze is. Anders stap ik niet in dat vliegtuig.'

'Oh, dat doe je wel. We zijn op de vlucht voor Gregor. Je wil me niet vertellen dat je niet meer weet wie dat is?'

Ik heb duidelijk een selectief geheugenverlies, want bij de naam Gregor gaan mijn nekharen overeind staan en herinner ik me heel goed wie de smeerlap is en waarom ik ervoor moet zorgen ver uit zijn buurt te blijven.

'Gregor is de laatste persoon die ik nu wil zien.'

'Precies. Dus laten we geen tijd verliezen met alle ruis hier. Kom, we gaan. Spaar jij je krachten maar en laat die anderen maar aan mij over.'

Ik knik. Het lijkt me op dit moment het enige juiste om te doen. Zij is de enige die ik vertrouw, die ik me herinner en waarvan ik weet dat we aan dezelfde kant staan. De anderen op de gang zeggen me niks. Wat ze van me zijn, wat ze van me willen. Voor hetzelfde geld spelen ze onder een hoedje met die klootzak. Ga ik eraan en trek ik Sasha met me mee. Ik moet haar beschermen. Iets zegt me dat ik haar moet beschermen. Het gevoel is heel sterk. Ik ben hier om dat te doen. Het gonst door mijn hoofd: bescherm haar. Vind haar. Bescherm Sasha.

Ik houd mezelf staande tegen het bed en voel de wonden op mijn benen trekken. De pijn is bijna ondraaglijk, maar ik verman me en knijp in haar arm.

'Pak me vast. We gaan. Vertrouw me. Ik laat je niet los. Ik ga hier niet weg zonder jou.'

Leunend op haar, open ik de deur en kijk in de verschrikte ogen van de dokter en de vochtige, door wanhoop doordrenkte, ogen van de vrouw, genaamd Anna.

'Wat denk jij te gaan doen? Laat hem hier. Ben je gek geworden. Hij is zonet nog geopereerd. Hij kan nergens naartoe.'

De dokter reikt met zijn handen naar Damir, maar Sasha grijpt naar haar wapen en houdt deze voor zijn ogen.

'Laat ons gaan en niemand raakt gewond.'

'Sasha!'

De stem van Anna klinkt dreigend en donker, en als twee duellerende krijgers staan ze nu tegenover elkaar, met beiden een pistool op elkaar gericht.

'Over mijn lijk dat je er met mijn man vandoor gaat. Ik zweer het, ik schiet. Laat hem gaan.'

Wordt vervolgd.