Anna Karolina #250: Onderweg naar een nieuw leven

Het is zijn hoofd, dat ons beiden zorgen baart. Stroompjes bloed lopen over zijn slapen. We zwijgen tijdens het uitvoeren van het plan en rennen tezamen snel richting het lijk. We doen het zo snel we kunnen, verwisselen de kleding, maken wat foto's en tillen vervolgens het lijf van Sebastiaan het vervallen huis in. Dat we zo afgezonderd zitten werkt in ons voordeel. De brand zal ongezien blijven en vanzelf wel uitgaan.

Sasha typt op haar mobiel en bijt op haar lip.

'Zo, verstuurd. Tenminste, ik laat het iemand versturen, zodat Gregor ons niet kan traceren.'

Ik kniel bij de bank en wieg mijn lichaam heen en weer, terwijl ik onafgebroken het hoofd van Sebastiaan streel.

'Hij ademt Anna, dus we hebben kans dat dit nog goed komt. Hij is zo sterk als een os.'

'Ze zijn over de kop geslagen Sasha. Wie weet blijft hij bewusteloos. In coma.'

'Aan doemdenken heb je nu niks. We hebben een dokter nodig. Iemand die ons kan helpen, zonder de autoriteiten erbij te betrekken.'

'Ik weet waar we heen moeten. Sebastiaan heeft me er zelf ook naartoe gebracht toen ik… toen we zwanger waren.'

Sasha kijkt me met een lege blik aan en lijkt direct te begrijpen dat het kind nooit is geboren.

'Fuck.'

Abrupt sta ik op.

'De vrouw. We hebben haar buiten laten liggen. Er was nog een vrouw.'

Ik ren naar buiten. Door de reddingactie van Sebastiaan ben ik helemaal de vrouw vergeten, die ik uit het busje heb gesleept. Het begint me snel te dagen dat dat niemand anders dan Isabella moet zijn. Hijgend kom ik aan op de plek waar ik haar achtergelaten heb, maar ik zie niemand. Er is nog duidelijk een afdruk te zien in het gras van een lijf dat hier zonet nog heeft gelegen. Mijn hart verstijft. Hoe kan ze nou weg zijn? Waar is ze? En het belangrijkste: is ze gevaarlijk?

Een nieuwe golf aan adrenaline overspoelt mijn binnenste en ik hol, als een op prooi jagende luipaard, weer het huis in.

'Ze is weg.'

'Wie is weg? Wat bedoel je?'

'Ja, precies wat ik zeg. Ze is weg. Wie weet wat ze allemaal meegekregen heeft. Als zij op de hoogte is van ons plan, zijn we echt de lul. Zij werkt samen met die Gregor. Als zij hem inlicht over onze actie, dan zijn we de voorsprong direct kwijt. Zij weet de locatie. Zij kan alles verpesten.'

'We gaan. Jij weet hoe we bij die dokter kunnen komen.'

Ik knik.

'Dan doen we het stap voor stap Anna. Eerst zorgen dat Damir bijkomt, dan verlaten we het land. Kijk me aan.'

Ik staar naar het lijf van Sebastiaan en tranen prikken in mijn ogen. Stel je voor dat hij niet meer wakker wordt. Stel dat hij nooit meer hetzelfde wordt. Beelden van ons samen, onze lichamen vervlochten met elkaar, onze lippen op elkaar, onze adem als een enkele ademtocht, het kan niet voorbij zijn. Het mag niet zo eindigen. Er moet nog zoveel gebeuren. Zoveel geluk en leven samen.

'Verdomme, Anna. Heb je me gehoord?'

'Je hebt gelijk. We hebben geen tijd te verliezen. We nemen de auto van die twee gasten. Ze zullen nooit hun eigen mensen achtervolgen.'

En weer tillen we hem op. Zijn lijf voelt warm, maar er lijkt geen leven meer in te huizen. Een hol lichaam dat zijn bewoner kwijt is en wacht op een nieuwe meester. Maar hij moet terugkomen, hij moet. Eenmaal bij de auto leggen we hem op de achterbank en knallen de deuren hard dicht. Sasha drukt het gaspedaal flink in en allebei, strak voor ons uitstarend, rijden we de duisternis in.

Met mijn linkerhand reik ik naar achteren en houd ik de hand van Sebastiaan onafgebroken vast. Hij moet me bij zich voelen, hij moet weten dat hij niet alleen is. Dat hij nooit meer alleen zal zijn en dat ik bij hem blijf. Wat er ook gebeurt.

Wordt vervolgd.