Anna Karolina #249: Het verlies van Damir

'Alsjeblieft, werk mee. Damir, laat me niet alleen. Ik kan niet terug naar hem. Help me. Ik heb je nodig.'

Haar gekrijs is zo hartverscheurend, dat ik er tranen van in mijn ogen krijg.

'Anna, pak hem bij zijn voeten, snel.'

Ik doe wat ze me opdraagt en trek met al mijn krachten zijn benen uit de auto. Hij voelt nat en ik wil er niet aan denken hoeveel bloed hij inmiddels heeft verloren. De geur van zijn welbekende heerlijke parfum is vermengd met de geur van staal en brandstof.

'We moeten weg. Het vuur verspreid zich. Annaaa.'

Ik trek alsof mijn leven ervan afhangt, wat in deze situatie ook zo is. Het laatste wat ik me herinner is een enorme doffe knal. Vervolgens niks, complete stilte. Ik hoor mijn eigen ademhaling en dat is dan ook het enig bewijs dat ik nog leef. Ik wil mijn ogen openen, maar ik krijg ze niet van elkaar en zie alleen maar duisternis. De knal heeft een deuk in mijn borst achtergelaten en het duurt even voordat ik mijn longen vol kan pompen met lucht.

Hysterisch begin ik te hijgen en te happen naar lucht. De contouren van Damir en Sasha zijn zichtbaar een paar meter van me vandaan. Ik sleep mezelf erheen.

'Damir, alsjeblieft, blijf bij me. Blijf bij me.'

Ik hang boven zijn hoofd en zie dat zijn ogen ietwat open gaan. Een traan vormt zich en loopt over zijn bebloede slaap naar beneden. Ik kus hem op zijn droge korstige lippen.

'Je leeft. Ik hou zoveel van jou. Ik ben het. Anna. Blijf rustig. Het komt goed nu.'

Ik hoor een zacht kermen vanuit het lichaam van Sasha en trek mezelf op aan haar ceintuur.

'Sasha, Sasha, blijf rustig liggen. Ik haal hulp.

'Damir…'

Verwilderd kijkt ze me aan en trekt mijn gezicht naar de hare.

'Hij leeft. Rustig nou maar. Het komt goed.'

Ik prevel de woorden, maar weet eigenlijk niet eens wat ik daarmee bedoel. Wat komt er goed? De relatie tussen Sasha en Damir baart me zorgen. Het enige echter wat nu telt is dat ze in leven zijn en dat we ervoor moeten zorgen dat we hier snel weg zien te komen, voordat Gregor er lucht van krijgt en meer mannen onze kant op stuurt.

Net als ik hapt Sasha nu naar lucht en komt ze ietwat omhoog. Beiden staan we tegenover elkaar en hangen we boven het lijf van Sebastiaan.

'Gaat het lukken? Krijgen we hem het huis in?'

'Het moet', Sasha kijkt starend voor zich uit.

'Wacht.'

Ze lijkt iets in haar schild te voeren. Ik kan zien dat ze iets bedenkt, maar ze maakt mij er nog geen deelgenoot van. Ze loopt richting het hoge gras en staat nu bij het andere lichaam, dat ze als eerste de wagen uit heeft getrokken. Ik zie haar sjorren aan de zichtbaar levenloze lichaamsdelen. Angst overspoelt me. Het geschreeuw dat ze produceert klinkt als een kwelling. Onheilspellend en duister. Dan stapt ze met een stapel vodden weer onze kant op.

Ze knielt neer bij Sebastiaan en begint hem uit te kleden.

'Laat dat, wat doe je.'

Ik probeer haar weg te trekken.

'Anna, hou op.'

'Laat hem met rust.'

Ik richt mijn wapen op haar.

Ze kijkt niet eens op en gaat door met het losmaken van zijn broek.

'Sasha, blijf met je handen…'

'Anna, help me. Snel. Die andere kerel is dood, en als je het mij vraagt hoort ie bij de groep van Gregor. We kleden ze om en maken een foto. Snel. Gregor heeft ze vast alle drie recent nog gezien. Als we kunnen doen lijken dat het Damir is, die dood in het gras ligt dan winnen we tijd. Op het moment dat Gregor beseft dat zijn handlanger niet meer antwoord en verdwenen is, zijn wij al aan de andere kant van de wereld. Snel.'

Ik maak een snelle hercalculatie in mijn hoofd en kniel snel naast haar neer.

Wordt vervolgd.